Jean Ferrat LES POÈTES Extrait du poème d'Aragon "Prologue" Je ne sais ce qui me possède Et me pousse à dire à voix haute Ni pour la pitié ni pour l'aide Ni comme on avouerait ses fautes Ce qui m'habite et qui m'obsède Celui qui chante se torture Quels cris en moi quel animal Je tue ou quelle créature Au nom du bien au nom du mal Seuls le savent ceux qui se turent Machado dort à Collioure Trois pas suffirent hors d'Espagne Que le ciel pour lui se fît lourd Il s'assit dans cette campagne Et ferma les yeux pour toujours Au-dessus des eaux et des plaines Au-dessus des toits des collines Un plain-chant monte à gorge pleine Est-ce vers l'étoile Hölderlin Est-ce vers l'étoile Verlaine Marlowe il te faut la taverne Non pour Faust mais pour y mourir Entre les tueurs qui te cernent De leurs poignards et de leurs rires A la lueur d'une lanterne Étoiles poussières de flammes En août qui tombez sur le sol Tout le ciel cette nuit proclame L'hécatombe des rossignols Mais que sait l'univers du drame La souffrance enfante les songes Comme une ruche ses abeilles L'homme crie où son fer le ronge Et sa plaie engendre un soleil Plus beau que les anciens mensonges Je ne sais ce qui me possède Et me pousse à dire à voix haute Ni pour la pitié ni pour l'aide Ni comme on avouerait ses fautes Ce qui m'habite et qui m'obsède

Jean Ferrat DE DICHTERS Fragment uit het gedicht van Aragon "Proloog" Ik weet niet wat me bezielt En me dwingt om met luide stem te verkondigen Niet om het medelijden noch omwille van hulp Noch zoals men zijn fouten bekent Dat wat me vervult en wat me kwelt Hij die zingt pijnigt zich Wat een weeklachten in mij welk beest Dood ik of welk schepsel In naam van het goede in naam van het kwaad Alleen zij weten het die zwijgen Machado rust in Collioure Slechts drie passen verwijderd van Spanje Waar de hemel voor hem drukkend werd Hij nestelde zich in deze streek En sloot de ogen voor altijd Boven de wateren en boven de vlakten Boven de toppen van de heuvels stijgt luidkeels een koraalgezang Is het naar de ster Hölderlin Is het naar de ster Verlaine Marlowe je had de taveerne nodig Niet voor Faust maar om er te sterven Tussen de moordenaars die je omringen Met hun dolken en hun gelach In het schijnsel van een lantaarn Sterren stof van vlammen Dat in augustus op de grond valt Heel de hemel kondigt vannacht af De slachting van de nachtegalen Maar wat weet het heelal van dit drama Het lijden baart dromen Zoals een korf zijn bijen De mens schreeuwt waar zijn mes hem steekt En zijn wond verwekt een zon Mooier dan de oude leugens Ik weet niet wat me bezielt En me dwingt om met luide stem te verkondigen Niet om het medelijden noch omwille van hulp Noch zoals men zijn fouten bekent Dat wat me vervult en wat me kwelt